Hoeren mogen geen mama zijn!

– en andere onzin die ik soms moet horen

I am both soft and powerful, nurturing and unapologetically myself.

Ik was op tv geweest. Open, eerlijk, trots. Ik had gepraat over mijn werk als sekswerker, over hoe ik bewust kies, professioneel ben, en graag doe wat ik doe.

De reacties stroomden binnen. Sommigen waren verrassend positief. Sommigen ook totaal niet.

En toen kwam er die ene zin die harder binnenkwam dan alle rest:“Ik heb hier toch mijn bedenkingen bij... want Lisa is mama.”

Bam. Niet "omdat ik sekswerker ben", maar omdat ik moeder ben én sekswerker. Alsof mijn kinderen per definitie iets tekortkomen, omdat hun mama haar geld niet verdient met dossiers of koffiemachines, maar met haar lijf, haar charme, haar verstand. Alsof mijn borsten ineens geen melk mochten hebben gegeven, omdat ze nu ook af en toe begeerte opwekken.

Het raakte me. Niet omdat ik me schaam – verre van. Maar omdat ik voelde: dit gaat niet over mijn job. Dit gaat over een beeld van moederschap waarin geen ruimte is voor vrouwen met een seksleven. Laat staan een seksberoep.

En dat beeld is zó fout, zó ouderwets, en vooral: zó onvolledig.

Want weet je?Ik ben een moeder. Een goeie. En ik ben een sekswerker. Een goeie.

En die twee sluiten elkaar niet uit. Ze versterken elkaar. En daar wil ik het met jullie over hebben.

Het dubbele taboe – hoer zijn én moeder

Er zijn weinig combinaties die zo hardnekkig veroordeeld worden als deze twee woorden samen: hoer en moeder.

En ja, ik kies hier heel bewust voor het woord “hoer”. Ik zou ook sekswerker kunnen zeggen — en meestal doe ik dat ook — maar dit is het woord dat mensen met slechte bedoelingen gebruiken om ons pijn te doen, te kleineren, te ontmenselijken. Dus laten we er maar aan wennen. Laten we het woord zijn kracht ontnemen. Laten we het terugpakken.

Een moeder moet zacht zijn, zorgzaam, huiselijk, bij voorkeur een beetje vermoeid maar nooit bitter, nooit boos, en zeker nooit geil. Ze mag zichzelf opofferen tot op het bot, maar als ze geniet van haar lichaam – of er geld mee verdient – dan is ze plots ‘onverantwoordelijk’. ‘Onstabiel’. ‘Een gevaar voor haar kinderen.’

Dat is het beeld. En dat beeld is rot.

Want ik voel het elke keer wanneer ik vertel over mijn werk. Als ik zeg dat ik sekswerker ben, knikken mensen soms begripvol. “Amai, dapper.” “Goe dat ge daar zo voor uitkomt.”

Maar als ik daarna zeg dat ik ook mama ben, zie ik het in hun ogen veranderen.

Twijfel.

Oordeel.

Angst.

Alsof mijn kinderen automatisch beschadigd zouden zijn. Alsof ik met rode lippenstift aan de schoolpoort sta te flirten met de leerkrachten.

Er zit een soort diepgewortelde angst in onze maatschappij dat moeders te veel vrouw zouden zijn. Te krachtig. Te vrij.

Een moeder mag zichzelf kapotwerken in een fabriek, een supermarkt of een poetsdienst, dat vindt iedereen oké. Maar als ze haar eigen sensualiteit gebruikt om haar gezin te onderhouden? Dan is het ineens verwerpelijk.

Maar weet je wat?Ik geloof dat juist omdat ik moeder ben, ik een betere sekswerker geworden ben.Ik ben zachter. Geduldiger. Beter in aanvoelen wat iemand nodig heeft.

En tegelijk ben ik ook veel scherper op mijn grenzen. Ik weet wat ik waard ben.Omdat ik verantwoordelijk ben voor twee kleine mensen – en dus ook voor mezelf.

Moeder zijn en sekswerker zijn is geen tegenstelling.Het zijn gewoon twee vormen van geven.En als ik eerlijk ben? Ik doe ze allebei met heel mijn hart.

Wie mij veroordeelt, kent mijn verhaal niet. Maar wie luistert, hoort liefde in elke lijn.

Dagelijkse realiteit – een leven in evenwicht

Mensen denken soms dat ik een dubbelleven leid. Maar dat klopt niet. Dit is mijn leven. Eén geheel. Geen masker dat ik opzet, geen rol die ik speel. Gewoon: ik .Mama én sekswerker. Liefdevol én verleidelijk. Georganiseerd én een beetje ondeugend. En vooral: altijd aanwezig waar ik moet zijn.

Elke dag breng ik mijn kinderen op tijd naar school. Mijn haar zit goed, m’n make-up is verzorgd — ja, dat klopt.Maar dat is het dan ook. Ik ben niet daar om op te vallen. Ik ben daar om mijn kinderen te brengen en op te halen.

Ik blijf altijd op de achtergrond. Ik groet de andere mama’s met een vriendelijke glimlach, zeg netjes goedemorgen. Maar ik houd ook bewust afstand. Niet omdat ik me schaam, maar omdat ik weet: ik weet niet wie iets weet. Of wie openstaat voor wie ik ben.

Ik heb nog nooit geprobeerd om klanten te zoeken tussen de papa’s of de leerkrachten, zoals sommigen weleens durven insinueren. Dat idee alleen al is beledigend.Want ik bewaak die grens.Strenger dan wie ook. Mijn werk is mijn werk. Mijn gezin is mijn hart.

Tussen de boterhammen smeren, boekentassen nakijken en knuffels uitdelen door, werk ik. Soms overdag, soms als de kinderen bij hun papa zijn, soms in het weekend. En net zoals een zelfstandige kapster haar eigen uren kiest, kies ik de mijne. Flexibel. Op maat. Rond de schoolbel heen. Zodat mijn kinderen mij niet te veel moeten missen — en ik hen ook niet.

Want dát is misschien wel het mooiste van dit werk: dat ik er kan zijn. Echt kan zijn. Voor hen. Voor mezelf. En ja, ook voor mijn klanten.

Waarom ik net een bétere moeder ben door mijn job

Het klinkt misschien onverwacht, maar ik meen het met heel mijn hart: Sekswerker zijn heeft mij gevormd tot een betere moeder. Niet ondanks mijn werk, maar ómdat ik dit werk doe.

Ik kies mijn uren zelf. Ik bouw mijn planning rond de schooluren van mijn kinderen, en ben altijd beschikbaar als het écht nodig is. Geen verlofaanvraag nodig. Geen baas boven mij die zegt: “Dat past niet, sorry.” Als mijn kinderen ziek zijn, blijf ik thuis. Als ze een schoolfeest hebben, zit ik op de derde rij.En als ik voel dat ze mij gewoon even nodig hebben, ben ik er.Voluit, niet half uitgeput zoals ik was toen ik vroeger nog andere jobs deed.

Ik verdien goed. Dat durf ik gerust te zeggen.Mijn kinderen komen niets tekort. Integendeel, ze leven in stabiliteit.Niet in luxe om indruk te maken — maar in rust. In tijd. In mama die kan luisteren, lachen, troosten, spelen.

Door mijn werk leer ik mensen lezen. Intuïtie wordt een tweede natuur. Ik zie snel wie betrouwbaar is, wie iets maskeert, wie je met fluwelen handschoen moet aanpakken en wie je beter op afstand houdt. Die voelsprieten zijn geen overbodige luxe in de wereld waarin onze kinderen opgroeien.

En weet je wat? Veel van wat ik leerde over ouderschap, leerde ik van mijn klanten.Ze zeggen altijd: "It takes a village to raise a child." En hoewel mijn klanten misschien geen speeldate komen doen met mijn kinderen, leer ik zó veel van hen. Ze geven zich bloot aan mij – letterlijk én figuurlijk. Ze vertellen waar zij gesukkeld hebben als ouder, wat ze anders zouden doen, wat ze gemist hebben. Ik luister. En ik neem mee wat past. Onbetaalbaar.

Sommigen van mijn klanten hebben volwassen kinderen, en vertellen me dat ze hen eigenlijk niet hebben zien opgroeien. Dat ze druk waren met carrière, met geld verdienen, met succes najagen. Dat dát de prijs was. En telkens weer hoor ik dan: "Had ik maar meer tijd gespendeerd met mijn kinderen."Niet: "Had ik maar harder gewerkt." Maar: "Had ik maar vaker thuis geweest."Die gesprekken blijven hangen. Ze houden me scherp. Ze herinneren me eraan waar ik echt voor kies. Ze geven me moed om mijn eigen keuzes te blijven volgen, zelfs als ze niet traditioneel zijn.

Misschien is dat wel het grootste geschenk van dit werk: Dat ik niet alleen leer van mijn eigen fouten en successen, maar ook van die van anderen.

Want ja — het allerbelangrijkste? Sekswerk heeft mij geleerd om grenzen te stellen.Om “nee” te zeggen.Om zelf te bepalen wat ik waard ben.En dat geef ik mijn kinderen elke dag mee. In woorden, in gebaren, in hoe ik leef.

Ik leer hen dat ze hun lichaam mogen bewonen. Dat ze zichzelf mogen zijn, zonder schaamte.Dat liefde veilig hoort te voelen. Dat werk niet gelijk hoeft te staan aan opoffering. En dat je als mens alle rollen mag combineren – als jij dat wil.

Oproep – en een zachte, trotse afsluiter

Ik weet dat deze blog sommige mensen zal doen fronsen. Misschien zelfs boos maken. Maar dat is oké. Want zolang er nog mensen zijn die geloven dat sekswerk en moederschap elkaar uitsluiten, moeten we blijven praten.

Niet fluisteren. Niet verbergen. Maar helder spreken.Voor onszelf. En voor de vrouwen die het (nog) niet durven.

Ik ben geen uitzondering. Ik ben één van velen. Er zijn zovele moeders in het sekswerk die hun kinderen liefhebben, beschermen, begeleiden, én tegelijk professioneel hun werk doen. Met trots, met kunde, met toewijding.

We verdienen geen schaamte.We verdienen erkenning.

Dus aan de vrouwen die dit lezen – sekswerker of niet, moeder of niet:Jij mag je eigen pad bewandelen. Jij mag je eigen balans zoeken.En als dat pad er anders uitziet dan wat de wereld gewoon is, dan wil dat nog niet zeggen dat het fout is.

Aan de buitenwereld zeg ik dit:Veroordeel niet wat je niet begrijpt.Vraag. Luister. Leer. En laat ruimte voor een verhaal dat misschien schuurt – maar altijd menselijk is.

Ik hoop dat deze blog je heeft geraakt. Of aan het denken gezet. Of misschien zelfs een klein beetje opengebroken. Dank je wel dat je de tijd nam om mee te lezen.Want door verhalen te delen, maken we ruimte.Voor zachtheid. Voor waarheid. - Voor moeders zoals ik. Kus 💋 Lisa

Moeder zijn maakt me geen mindere sekswerker. Sekswerker zijn maakt me geen mindere moeder.