Geen bien cuit voor Lisa - Het mag wat jonger

waarom ik toch overweeg een leeftijdsgrens in te voeren

Kortsluiting aan de deur

Hij kwam binnen.Lichtjes krom. Trage tred. Een vriendelijke glimlach onder een stevige bril. En plots kortsluiting.

Mijn hersenen gingen op zwart. Mijn lichaam op slot.Ik keek door een kiertje even naar hem. Toen naar de gerante die net binnenkwam. Die zei droog: "Hij is inderdaad oud, Lisa."

Ik kon enkel knikken. Alsof iemand al het geluid in mijn hoofd had uitgezet.En geloof me bij mij staat dat zelden stil.

Hij was in de tachtig. En ik? Eind de twintig.Meer dan veertig jaar verschil. En dat voelde ik… tot in mijn ruggengraat.

Ik wist niet wat zeggen. Ik wist niet wat doen.Maar gelukkig zag de gerante wat er gebeurde. Ze nam het gesprek over, legde vriendelijk uit dat het voor mij niet ging, en stuurde hem beleefd terug naar de voordeur. Hij was niet blij, maar dat zou hij ook niet geweest zijn na mijn service die op niets zou getrokken hebben.

Daar stond ik dan. Nog natrillend van binnen. Want ik had dit al lang niet meer meegemaakt: dat mijn lichaam “nee” zei nog voor ik zelf iets had uitgesproken.

Wanneer is oud té oud?

Het zette iets in gang. Iets waar ik eerlijk gezegd al lang niet meer over had nagedacht.Een leeftijdsgrens. Of beter gezegd: het gebrek daaraan.

Ik trek meestal jongere mannen aan.Veel papa’s. Sommigen in de vijftig. Maar dit? Dit was een hele andere generatie.

En toch… ik wil ook niet de sekswerker zijn die zomaar een getal plakt. Niet elke zestiger is “oud”. Sommige mannen van zestig zijn vrijgevochten, sportief, charmant, ruiken naar dure aftershave en maken je aan het lachen nog voor ze hun jas uit hebben.En dan zijn er anderen… Die voelen alsof ze vergeten zijn dat het leven nog bezig is.Waar de levensvreugde een decennia geleden al uit hun lijf is gestroomd.

Het gaat mij dus niet om het geboortejaar op je identiteitskaart. Het gaat mij om de connectie. De energie. De dynamiek.Voel ik me comfortabel? Kan ik een klik maken? Is er iets in jou dat mij nieuwsgierig maakt?

Want wat ik nooit wil voelen en dat voelde ik nu is dat ik met mijn opa in bed zou liggen.En neen, dat is niet grappig bedoeld. Dat is wat mijn lijf zei.Luid en duidelijk.

Bovendien is het voor mij belangrijk dat een afspraak ook realistisch voelt. Hoe geloofwaardiger het scenario, hoe makkelijker het is om de GFE – girlfriend experience – aan te bieden.Wanneer de afstand qua leeftijd, levensfase of energie té groot is, voelt het niet meer als een geheime vriendin of eerste liefje, maar als een toneelstuk.En dat is niet wat ik wil. Niet voor mezelf, en ook niet voor de klant.

Waarom vroeg hij het niet?

Achteraf zei hij iets wat bleef hangen:"Ik heb er nog aan gedacht om te vragen of dat wel oké zou zijn… maar ik heb het dan toch niet gedaan."

En ik dacht: Maar waarom niet? Waarom heb je dat niet gevraagd?

Want weet je wat zo ironisch is? De jonge mannen, die gasten van 23 of 25 jaar, vragen dat wél. Zij sturen mij netjes een berichtje op voorhand:"Ben ik niet te jong voor u?""Vind je het niet raar, zo’n leeftijdsverschil?" "Pas ik wel binnen uw voorkeur?"

Zij tonen respect. Zíj twijfelen of ze welkom zijn.

Maar deze man van ruim zeventig… die dacht er wel aan, maar vond het niet nodig om het even af te toetsen. Alsof hij ervan uitging dat het gewoon zou kunnen. Omdat ik een sekswerker ben, zeker?

Dat is iets wat me vaker opvalt: Dat mensen denken dat ik maar met iedereen “moet” liggen, zolang ze maar betalen.Dat mijn wil, mijn voorkeur, mijn comfort er minder toe doen, omdat ik voor dit beroep gekozen heb.

Maar zo werkt het dus niet. Niet bij mij. Niet bij heel veel anderen.

Sekswerk is afstemmen, geen afwerken

Sekswerk is geen bestelbon. Het is geen "u vraagt, wij draaien"-formule. En ik ben geen automaat waar je een biljet in steekt en waar dan vanzelf genot uitkomt.

Ik werk met mijn lijf. Mijn energie. Mijn intuïtie. En vooral: met mijn consent.

Elke afspraak is een afstemming. Een dans tussen twee mensen, met goesting, met respect, met openheid. Als dat er niet is dan stopt het.

Natuurlijk zijn er klanten met wie ik minder klik, dat is normaal. Maar er is een groot verschil tussen: “we hebben niet veel gemeen maar het voelt oké”  en “ik voel me ongemakkelijk, ik moet mezelf forceren, dit klopt niet.”

En dat tweede: dat is een no-go.

Sekswerk is niet zomaar “je lijf verhuren”. Het is intiem.Het is kwetsbaar.En het is iets wat ik alleen wil delen met wie ik mij veilig en verbonden voel.Onafhankelijk van leeftijd. Maar wél afhankelijk van hoe jij in de wereld staat, en hoe jij met mij omgaat.

Moet ik dan een leeftijdsgrens instellen?

Na dat voorval ben ik beginnen nadenken.Moet ik een leeftijdsgrens instellen?

Want eerlijk?Het was me gewoon ontglipt.

Omdat ik zelden klanten aantrek die zoveel ouder zijn.Omdat mijn publiek meestal bestaat uit papa’s, mannen tussen de 30 en 50. Mensen die dicht genoeg bij mijn leefwereld staan om een vlotte babbel mee te hebben, een lach te delen, een moment te beleven.

Maar nu voelde ik het verschil. En niet alleen op papier, maar in alles: de energie, de blik, de beweging. Het voelde alsof we een brug moesten oversteken van 40 jaar, en dat ik aan mijn kant van de oever bleef staan.

En toch… wil ik geen harde lijn trekken.Want leeftijd is niet alles. Er zijn mannen van zestig die bruisen van het leven, flirten met hun ogen, en respect ademen nog voor ze iets zeggen. En er zijn mannen van vijftig die al met pensioen lijken, oud in hun geest, oud in hun verlangens.

Het gaat niet over cijfers. Het gaat over klik. Over chemie. Over connectie.Of ik me op mijn gemak voel. Of ik nieuwsgierig ben. Of ik me vrouw voel, en geen verpleegster, therapeut of .... kleindochter.

Ik heb die man niet laten binnenkomen. En weet je wat? Daar heb ik géén spijt van.

Ik voel me niet schuldig. Ik voel me sterker.

Want dit is mijn werk. Mijn lijf. Mijn regels.

En nee, dat betekent niet dat ik onvriendelijk ben. Het betekent dat ik helder ben. Dat ik nadenk over mijn mentaal welzijn en mijn toekomst.

Ik wil niet tegen mijn zin “professioneel” zijn. Ik wil met goesting werken.En dat begint met: voelen wat klopt, en durven nee zeggen tegen wat niet goed zit.

Sekswerkers zijn geen kant-en-klare gebruiksvoorwerpen.We zijn mensen. Met smaak, met grenzen, met dagen waarop ons lijf ‘ja’ zegt en dagen waarop het ‘nee’ schreeuwt.

Voorlopig hou ik het bij deze grens: Enkel voor zij die jong zijn van gast en lichaam.